Back to life, back to reality

Zondag 15 mei 2011

Op het moment dat ik dit schrijf zijn we al weer thuis, maar laten we even 36 uur terug in de tijd gaan. We gaan terug naar zaterdag 14 mei en onze laatste dag in Orlando, en daarmee van de vakantie, is aangebroken.

Oorspronkelijk waren we van plan om vandaag niet meer naar de parken te gaan. We wilden op ons gemakje gaan ontbijten en wat resort hoppen voordat we naar het vliegveld zouden vertrekken. Maar omdat het gisterenavond allemaal anders liep dan gepland hebben we de plannen voor vandaag omgegooid. We hebben jaarkaarten dus heel Disney World is bereikbaar voor ons.

Gisterenavond hebben we de kids gevraagd welke attractie ze graag nog zouden doen voordat we naar huis gaan. De keuzes waren snel gemaakt en aan de hand daarvan hebben we een nieuw plan opgesteld voor vandaag.

We zijn op tijd wakker maar het inpakken van de allerlaatste spulletjes neemt toch iets meer tijd in beslag dan we gedacht hadden. Daardoor haalen we het niet om nog buiten de deur te ontbijten voordat we naar Disney vertrekken. Ondanks dat trekken we om 8.00 uur de deur van de villa voor de laatste keer achter ons dicht en vertrekken we richting……… Epcot.

In Epcot willen we de nr. 1 attractie van Lex (Soarin’)  en van Fleming (Test Track) doen. Meteen na rope drop is dan ook de 1e stop Soarin’. Voor de laatste keer genieten we van deze TOP attractie.

Na onze mooie vlucht lopen we in 1 rechte streep naar Test Track. De wachtrij is gelukkig niet al te lang en na een klein kwartiertje wachten, genieten we ook van deze TOP attractie.

Ons flits bezoek aan Epcot sluiten we af met nog wat foto’s te laten maken bij de ingang. Daar komen we zowaar Stitch nog tegen.

Onze volgende stop … Wie raadt het ? Juist ja, Disney’s Hollywood Studios. Hier bevinden zich de favoriete attracties van Merel (Rock ‘n Roller Coaster) en van mij. Ik weet dat de kans zeer klein is dat we mijn favoriete attractie konden doen vandaag. Het was vanochtend Extra Magical Hour in DHS en dan is de kans erg klein dat je zonder een lange wachtrij van een uur nog in Toy Story Mania komt. Maar dat geeft niet want ik heb een goed alternatief; The Voyage of the Little Mermaid. Dit vind ik zelf nog steeds 1 van de leukste shows in WDW.

Bij binnenkomst in de Studios blijkt mijn vermoeden correct te zijn. Het is er mega, super druk. Nou, eerst maar fastpasses halen voor Rock ‘n Roller Coaster, dan hebben we die maar op zak. We kijken nog even voor fastpasses voor Toy Story Mania, maar die waren om 11.00 uur al op.

De return time voor Rock ‘n Roller Coaster is 13.00 uur, dus we hebben nog wel even. De show van de Little Mermaid was net begonnen dus besluiten we even bij Mushu op bezoek te gaan bij The Magic of Disney Animation.

Mushu was weer als vanouds en als verrassing kregen we een korte “making of Cars 2” te zien. Wat een ontzettend leuke film gaat dat worden !

Natuurlijk zijn we ook nog even persoonlijk afscheid wezen nemen van

The Mouse.

En hebben de kids nog even lekker getekend.

Toen was het al weer tijd om naar Ariël te gaan. We voelen onszelf op dat moment echt poor unfortunate souls omdat we naar huis moeten. We willen nog niet naar huis !

Om 13.00 uur is het dan echt tijd voor onze aller laatste attractie deze vakantie. Fleming had eerder aangegeven dat hij niet mee ging, maar bedacht zich net op het laatste moment. Hij wil toch wel heel erg graag mee. Hij overwon zijn angst zodat we met z’n viertjes de laatste attractie konden doen. Wat een lieverd is het toch !

We hebben gelachen, we hebben gegild, we hebben genoten en mama heeft een klein traantje weggepinkt omdat ze echt nog niet naar huis wilde.

Omdat we nog wel heel even tijd hebben voordat we naar het vliegveld moeten, besluiten we om even langs Star Tours te lopen. Stel je voor dat hij soft open is…… Dat zou een nog mooiere afsluiting zijn.

Als we bij Star Tours aan komen zien we wel wat mensen staan. Ik vraag of ze toevallig aan het testen zijn. Een castmember zegt dat het echt vrijdag wordt voordat hij open gaat. Nou ja, helaas, het zou ook te mooi zijn geweest als we deze nieuwe attractie ook nog mee hadden kunnen pikken. Een goede reden om snel weer terug te komen

Dan is het toch echt de hoogste tijd om te gaan vertrekken. We kunnen het afscheid niet langer rekken. We drinken nog even wat en stappen dan toch maar in de auto voor de rit naar het vliegveld.

Bij het instellen van Tom druk ik per ongeluk op “tolwegen vermijden”. We worden dan ook door Tom helemaal binnendoor geleid. We hebben in principe tijd genoeg, maar als de hemel open barst wordt het toch nog even spannend of we het gaan halen op tijd.

Uiteindelijk komen we ruim op tijd aan bij Alamo. We leveren de auto in, checken het bonnetje waar, zoals het hoort, $0,00 op staat en gaan snel naar de balie van BA.

Ik had gisteren online ingechecked maar we hadden nog geen boarding passen. Gelukkig was het niet echt druk bij BA en waren we zo aan de beurt. We troffen een uiterst vriendelijke grondstewardess en we kletsten gezellig wat over Tennessee. Zij kwam daar vandaan en ze verbaasde zich hoe het kon dat Nederlanders daar terecht kwamen en dan met name in The Great Smoky Mountains.

Terwijl we gezellig kletsten werden de koffers gewogen. Alle 4 keurig onder de 22 kilo. Dat hadden we toch weer mooi gedaan. Ik vroeg haar ook of we op tijd zouden vertrekken. Nou dat zou wel gaan lukken. Oh, maar dan komen we ook vast eerder aan in London en kunnen we dan de 1e vlucht naar Amsterdam nog krijgen ? Ze keek even voor ons, maar onze vlucht zou, volgens het systeem, 5 minuten te laat aankomen en daardoor kon ze ons niet omboeken naar de 1e vlucht naar Amsterdam. Maar we kregen wel het advies om bij aankomst in London meteen naar de transferdesk te gaan. Wie weet zou het lukken. Ze zou in ieder geval voor ons duimen.

Na een laatste nicotine shot besluiten we om alvast richting de gate te gaan. We wisten immers niet hoe druk het bij security zou zijn. Nou en daar was het druk !

Toen we eindelijk aan de beurt waren ging, ik zou haast zeggen natuurlijk, bij mij het alarm af. Zonder enige uitleg werd ik doorgesluisd naar een glazen kooi. Sorry anders kan ik het niet noemen. Ik draaide me om en ik zag die oetl*l van een security medewerker in het Engels tegen mijn zoon staan schelden dat hij op moest schieten. Jullie kennen mij inmiddels een beetje en jullie kunnen je voorstellen dat hij DAT dus even net niet had moeten doen. Ik roep tegen hem dat hij normaal moet doen. Het manneke is 7 jaar en spreekt geen Engels en schrikt dat zijn moeder apart gezet wordt.

Nou dat was tegen het zere been want zonder pardoon werd Fleming bij mij gezet. Long story short; Fleming mocht door naar Lex en ik werd apart genomen om mijn handen te testen op explosieven. Ook werd via Lex mij nog even duidelijk gemaakt dat de dames en heren van security met doorgeladen pistolen staan en dat ze niet schromen om die te gebruiken. Dus of ik de volgende keer mijn grote mond wilde houden……. Stelletje machtswellustelingen, dat zijn het !

Goed, staatsvijand nr. 1 mocht door en was toe aan een bakkie troost van Starbucks. Nadat de gemoederen wat bedaard waren hebben we ons omgekleed en zijn we bij Burger King even wat wezen eten. Maar goed ook, want het zou nog wel even duren voordat we van onze vrienden van BA de avondmaaltijd geserveerd kregen.

De vlucht stond gepland om om 17.25 uur te vertrekken. Toen we om 17.00 uur bij de gate aankwamen was er nog geen enkele vorm van activiteit waar te nemen. Mijn eerste reactie; nou dat wordt dus niet de 1e vlucht naar Amsterdam morgen.

En passant check ik Twitter nog even en zie dat we net een half uur te vroeg zijn vertrokken uit de Studios. Om 14.35 is Star Tours soft open gegaan.

Goed, we zitten dus bij de gate en ieder half uur worden we keurig op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen. Het verhaal was dat het toestel vanmiddag tijdens de thunderstorm binnen was gekomen en dat er nu extra checks nodig waren. Eén of ander schroefje zat los en natuurlijk mocht het toestel zo niet weg. De veiligheid van de passagiers is immers BA’s nr. 1 priority. Ik mag toch hopen dat dat prioriteit nr. 1 van elke luchtvaartmaatschappij is

Op zich best netjes dat ze de passagiers zo goed op de hoogte houden, maar over losse schroefjes hoef ik niets te horen.

Uiteindelijk stegen we om 19.45 uur op en zwaaiden we nog 1 keer naar Orlando.

Het vliegtuig zat helemaal vol, inclusief een paar kinderen die een hele vlucht, ja ik meen het, een hele vlucht hebben gehuild. Gelukkig heb ik wat kunnen doezelen, maar top was the niet.

Rond 8.30 uur landden we op London Gatwick. Natuurlijk hebben we geprobeerd om op de vlucht van 11.30 uur naar Amsterdam te komen, maar die zat helemaal vol. Dat wist ik al, maar als je het niet probeert dan weet je zeker dat het niet lukt. En dus kon het lange wachten beginnen. Onze vlucht zou om 15.15 uur vertrekken en we hadden dus volop de tijd.

Eerst maar eens naar buiten om het nicotine peil weer op een aangenaam nivo te brengen. Jeetje, wat is het koud hier ! Daarna snel terug naar binnen om een ontbijtje te scoren. Jeetje wat is dat duur hier !

Nadat onze buikjes ook weer tevreden waren zijn we door security gegaan. Eens kijken of ik ook hier tot staatsvijand nr.1 zou worden uitgeroepen. Gelukkig zijn de Britten wat hoffelijker dan die mannen aan de andere kant van de oceaan.

Bij Lex ging ditmaal het alarm af en hij werd aller vriendelijkst onderworpen aan een grondig onderzoek. Uit de scan van de handbagage kwam dat er  mogelijk iets verdachts in mijn rugzak zat. De vraag was of ze die even mochten onderzoeken. Maar natuurlijk mevrouw.

Wat bleek, de tandpasta die ik in de rugzak had gedaan omdat we na een nachtvlucht onszelf toch wel even wilden opfrissen en onze tanden wilden poetsen, zat niet in een sealed bag. Kijk dat hadden ze aan de overkant toch maar mooi over het hoofd gezien

In no time was het achter de rug en mochten we beginnen aan het lange wachten.

Om even voor 15.00 uur werd bekend gemaakt naar welke gate we moesten. Na een flink stuk lopen waren we er en moesten we nog even wachten voordat we aan boord mochten. Zou er dan geen enkele van de 4 vluchten die we hadden deze vakantie op tijd vertrekken ?

Nou vooruit een kleine 10 minuten later dan gepland vertrokken we en in vergelijking tot wat we hadden meegemaakt (wat overigens nog niets was als ik zo sommige verslagen lees) was dat natuurlijk niet echt te betitelen als vertraging.

De vlucht van London naar Amsterdam stelt nooit zoveel voor. Een kleine 3 kwartier later land je al weer en sta je weer met beide voetjes op Nederlandse bodem.

Eenmaal bij de bagage banden aangekomen moesten we nog even wachten voordat de koffers kwamen. Maar jawel hoor, ook de koffers waren aangekomen in Nederland. Natuurlijk hadden we niets aan te geven. Nou ja, dat dachten we toen. Je komt er immers thuis altijd pas achter hoeveel je toch nog hebt gekocht

Om 20.45 uur parkeren we de auto op de oprit van ons huis. Snel koffers uitladen en naar de woef. Gelukkig was Chester ook weer heel blij om ons te zien. Hij heeft het weer prima naar zijn zin gehad bij zijn vriendjes de afgelopen weken.

Eenmaal thuis zijn de kids meteen vertrokken naar dromenland en heb ik alvast 1 koffer uitgepakt en de eerste was aangezet.

Het zit er weer op, we zijn weer back to life and back to reality. We kunnen terug kijken op 2 fantastische weken in the States. Ergens komende weken zal ik de nabeschouwingen met jullie delen. Nu eerst bijkomen van een vermoeiende terugreis en de jetlag de baas zien te worden.